خودم را دائماً از نظر هوش، موفقیت، جذابیت ظاهری، محبوبیت، شایستگی اجتماعی و تقریباً هر صفت یا ویژگی دیگری که برایم مهم است، بادیگران ارزیابی نمی‌کنم.
شاید گاهی از اوقات بنظرم باهوش‌تر و جذاب‌تر و خوش صحبت تر به نظر برسم و احساس رضایت کنم. اما بیشتر اوقات در مقایسه بهرحال در یک بعد یا بیشتر از دیگران کمتر هستم و در بیشتر دفعاتی که خودم را مقایسه کنم، حس بی ارزشی و عدم شایستگی سراغم خواهد آمد. من بخاطر آن تعداد دفعاتی که مقایسه به من احساس رضایت می‌دهد -که آن هم فقط گاهی اوقات رخ می‌دهد- اسیر عادت مقایسه نمی‌شوم. نمی‌خواهم با مقایسه موقتاً احساس ارزشمندی بکنم.
ابراهیم نجفی
